دختران روستای گیران برای رسیدن به مدرسه باید کیلومترها سنگلاخ را در مسیر دور و دراز هر روزه خود بپیمایند.

مسیری طولانی تا مرکز بخش کتیج در شهرستان فنوج.

حال آنکه مرکز این بخش با هزاران جمعیت و چندین و چند روستا ، فاقد یک مدرسه شبانه روزی دخترانه است.

دختران گیران هر روز پشت این وانت باری سوار شده و کیلومترها مسیر را در این جاده صعب العبور سنگ و کوه پیموده و برمیگردند.

در این مسیر تا چشم کار میکند کوه است و سنگ و آفتاب و جز صدای گاه و بیگاه باد خشک وسوزان چیزی به گوش نمی رسد.

محرومیت ، محدودیت ؛ دو واژه پرچم افراشته روستاهای بخش بزرگ کتیج هستند ، روستاهایی که تیره اند ؛ از دوری نور.

اما همیشه گفته ام و باز هم می گویم ؛ امان ، امان از جبر جغارفیایی.

امان از جغرافیای جابر !

اما گیران!

اینجا روستاست و آرزوهای ازلی روستا دیدن ندارد.

کسی ویرانی دورافتاده را آباد نمی کند.

اینان دختران سرزمین آفتابند ،

دختران سرزمین دورافتاده و شاید ، فراموش شده ؛ حیران درس اند و ویران سنگلاخ های تحصیل!

در ناکجا آبادهای سیستان و بلوچستان مدرسه وجود ندارد دبیر زن وجود ندارد.

ناکجا آباد که نه ؛ ناکجا ویران های بلوچستان !

در ناکجا ویران های بلوچستان ترک تحصیل اجبارست و در مرگ و دل مردگی اختیار!

ناکجا ویران های بلوچستان تنهایند ، دست کوتاهشان به هیچ جا نمی رسد.

رؤیای مدرسه‌رفتن مشق خیالی دانش‌آموزان راه دورست ؛ محصلان انتظاری که اندوه دیرینه‌ آن‌ها می‌پیچد در آسمان، در کوه، در دشت و در سرزمین آفتاب.

به گیران که بروید ، سوال اینست « دبیرستان ما کی رو به راه می شود؟ »

وقتی قرار نباشد دختران درس بخوانند ، ازدواج می کنند.

برای رسم روستا بد است دختر زیاد در خانه بماند.

آنها که ازدواج میکنند ، افسوس مدرسه را همیشه یاد دارند و رؤیاهایی که میتوانست پشت نیمکت ها باشد.

اما افسوس و صد افسوس!

وای بر شما کرسی دارانِ این سرزمین!

دختران گیران ، تکه پاره های تکثیری آمالشان را بر باد رفته می بینند.

آیا آنچه شایسته دختر است همین ست؟

آیا رفاه و اصول اولیه و کمترین حد رفاه اینگونه است؟

آیا اینگونه در بوق و کرنا شدگی ادعای واهیِ آموزش و تحصیل سطح بالایمان را جدی بگیریم؟

حال که مدرسه هم وجود دارد و بقول آموزش و پرورش فقط در قید نبود دبیر خانم است!